Vluchtelingen van Astrid

Het was de zomer van 2017 en vluchtelingen gebruikten de oude smokkelaarsroute om illegaal van Italië naar Frankrijk te komen.

De verhalen uit de kranten
Mijn waarneming kantelde plotseling volledig toen ik comfortabel genesteld in een ligstoel op het terras van het idyllisch afgelegen vakantiehuis dat wij huurden, intussen genietend van een goed boek en het geruis van de rivier met vrij zicht op de bergen, vanuit mijn ooghoek een donkere kronkelende lijn langzaam nabij zag komen. Dit waren de verhalen uit de kranten.

Een veilige route
Hier trok een groep van tachtig mannen uit Soedan voorbij, met voorop een enkele vrouw die tolkte. Jonge Zwitserse activisten begeleidden de groepen en probeerden te helpen met het vinden van een veilige route en het regelen van voedsel. We bogen ons gezamenlijk over kaarten, ik maakte langs de route een dichtgegroeid hek vrij, zodat het open kon. Wij hielpen waar wij konden. De lokale bevolking hingen broden op in de bomen.

Een barre tocht
De rivier die wij associeerden met ontspanning en een paar vrije weken, was voor de anderen de realiteit van een barre tocht met een ongewisse uitkomst. ‘s Nachts werd er urenlang door het water gewaad om niet opgemerkt te worden.

Banjeren langs het strand en een rivier
Vrijheid is voor mij als kunstenaar banjeren langs het strand en een rivier, waar ik graag verweerde materialen verzamel met sporen van een geschiedenis, maar vooral met het grote geluk van de huissleutel van mijn veilige huis in een veilig land in mijn rugtas. Dat besefte ik toen.

De wereld aan flarden
Het verzamelde materiaal legde ik uit op de ronde eettafel. ‘De wereld aan flarden’ noemde ik de verzameling. Terug naar huis perste ik alles samen en nam het mee in een kussensloop. Voor de Vrijheidsrok heb ik het uitbundigste daaruit gekozen en dit geappliqueerd op een stukje uit de sloop.’